Γιορτή της Μητέρας, 33 χρόνια μετά

Ο John Constantine σας καλοσωρίζει στα εγκαίνια της στήλης "Μια φορά και έναν Καιρό". Εδώ θα παρουσιάζονται διάφορες ιστορίες σχετικά με παίκτες από τα παρκέ του NBA, της EuroLeague και των υπόλοιπων μπασκετικών διοργανώσεων. Ποδαρικό στην καινούρια στήλη του Fifty Shades of Basketball κάνει ο βετεράνος combo guard από το Πανεπιστήμιο της Βιλανόβα, Randy Foye.



Πρόσφατα στο Quora (έχω λογαριασμό εκεί, όποιος θέλει μπορεί να με ακολουθήσει) εντόπισα μια ερώτηση η οποία έλεγε: <<Αν ήθελες να γνωρίσεις έναν παίκτη του NBA, εν ενεργεία ή μη, ποίον θα ήθελες;>> Ξέρω πως πολλοί -γνωρίζοντας πως σκέφτομαι- θα λέγατε ότι θα ήθελα να γνωρίσω το ινδαλμά μου, τον Manu Ginobili. Έστω κάποιον παίκτη από τους Spurs. Εεεε όχι ακριβώς...

Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά πνευματώδες άτομο επομένως θα ήθελα να γνωρίσω ένα άτομο με το οποίο θα μπορούσα να κάνω μια συζήτηση σε βάθος. Ξέρετε, επίσης, πως μου αρέσουν πολύ οι background ιστορίες των αθλητών και για να μην βλέπετε τον Manu στην φωτογραφία, καταλαβαίνω πως νιώθετε μια μικρή αγωνία. Γι' αυτό ετοιμάστε τα popcorn, καθίστε αναπαυτικά και καλού κακού έχετε πρόχειρα μερικά χαρτομάντηλα. Εντάξει; Πάμε...

Ο Randy Foye γεννήθηκε με μια ανωμαλία που λέγεται "αναστροφή σπλάχνων" ή situs inversus στην αγγλική ιατρική βιβλιογραφία.  Σύμφωνα με αυτό, τα ζωτικά όργανα (πνεύμονες, καρδιά, συκώτι, έντερο) βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά του σώματος, όπως δηλαδή ένα κατοπτρικό είδωλο. Από την γενετική ανωμαλία αυτή πάσχει και ο τραγουδιστής Enrique Iglesias καθώς και η Καναδή ηθοποιός Catherine O' Hara, (η γνωστή "μαμά" από τις ταινίες Home Alone). Το situs inversus αποτελεί την μόνη κατηγορία ανωμαλιών της σχετικής θέσης των οργάνων χωρίς σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία του ασθενούς και ως εκ τούτου, μπορεί να περάσει απαρατήρητη.

Σαν να μην έφτανε αυτό, σε ηλικία 2 ετών έχασε τον πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και σε ηλικία 6 ετών η μητέρα του τον άφησε στην θεία του και εξαφανίστηκε. Ο Randy τελικά μεγάλωσε με την γιαγιά του η οποία έπρεπε να είναι μητέρα και πατέρας για τον μικρό. Όταν επίμονα ρωτούσε που είναι η μαμά του, η γιαγιά φρόντισε να τον καθησυχάζει λέγοντας του δικαιολογίες. <<Η μαμά έφυγε για διακοπές>>,  <<Η μαμά ήρθε αλλά έφυγε πριν λίγο>>, <<Η μαμά είναι στην δουλειά>>.  Το παράπονο τον έτρωγε. <<Έφυγε η μαμά χωρίς εμένα; Πως γίνεται αυτό;>>, <<Μήπως έκανε άλλο παιδί και εμένα με παράτησε;>>

Ο Foye δεν σταμάτησε ποτέ να την ψάχνει και περίμενε πως κάποια στιγμή θα έβρισκε την μαμά του και θα την ρωτήσει αυτό το <<Γιατί;>> που τον έκαιγε τόσο. Όταν παντρεύτηκε το 2011, ο κόμπο γκάρντ από το Πανεπιστήμιο της Βιλανόβα, για πρώτη φορά έδειξε στον κόσμο τα συναισθήματα του. Στον καθιερωμένο χορό των νιόπαντρων, ο Randy ξέσπασε και έβαλε τα κλάμματα. Θεωρούσε πως εφόσον είχε τους φίλους του και την γυναίκα του, ήταν ευτυχισμένος και είχε τα πάντα. Αμ δε... Ένιωσε την ανάγκη να ήταν και οι γονείς του στο γαμήλιο τραπέζι, να τον βλέπουν και να τον καμαρώνουν. Η γυναίκα του, Christina Foye, παραδέχτηκε αργότερα, πως την μοναδική φορά που τον είδε να κλαίει τόσο ήταν όταν κήδεψε την γιαγιά του, τον άνθρωπο που τον μεγάλωσε. 

Για κάποιο παράξενο λόγο όταν τέλειωσε το συμβόλαιο του με την Thunder, αποφάσισε να υπογράψει με τους Nets. Τον περασμένο Σεπτέμβρη, ευρισκόμενος σε εκδήλωση μαζί με τα παιδιά του είδε στο κινητό του 10 αναπάντητες κλήσεις. Στον τηλεφωνητή του άκουσε μια γυναικεία φωνή να λέει: <<Καλημέρα σας. Αυτό είναι ένα μήνυμα για τον Randy Foye και αφορά ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Παρακαλώ καλέστε με πίσω το συντομότερο δυνατό>>. Αμέσως, ζήτησε άδεια από τον προπονητή Kenny Atkinson για να μεταβεί στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Οι Αρχές του ζήτησαν να περάσει από test DNA. Μια υπόθεση από το 1990 ξαναέρχονταν στο φως και το δείγμα γενετικού υλικού του Foye ήταν απαραίτητο. Φαίνεται κάποιος ευσυνείδητος αστυνομικός όταν έμαθε για την μετακόμιση του βετεράνου combo guard στο Brooklyn και συγκινημένος από την ιστορία του, αποφάσισε να ανακινήσει το θέμα. Το επόμενο τηλεφώνημα από το αστυνομικό τμήμα  δεν άργησε. 15 μέρες μετά έλαβε ένα σύντομο μήνυμα το οποίο έμμελε να του αλλάξει την ζωή <<Αυτή είναι, Randy. Την βρήκαμε!>> Οι Αρχές δεν του έδωσαν πολλές πληροφορίες αλλά του είπαν την σημαντικότερη. Η μαμά του ήταν θαμμένη σε κοιμητήριο στο Brooklyn. Η αστυνομία την είχε βρει σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, στο οποίο γινόταν διακίνηση ναρκωτικών. Δυστυχώς, την είχαν βρει νεκρή από υπερβολική δόση.




Ο Randy Foye την επισκέφθηκε άμεσα και έδωσε την εντολή για την εκταφή της. Ζήτησε την αποτέφρωσή της και πλέον έχει τη στάχτη της στο σπίτι του.  <<Είναι στο σπίτι, είναι δίπλα στα παιδιά μου και εκείνα έχουν πλέον την ευκαιρία να μιλήσουν στη γιαγιά τους αν το θελήσουν>> είπε ο Foye, πριν παραδεχθεί σε συνέντευξη του στο ESPN ότι συχνά συνομιλάει μαζί της, ανάβει ένα κεράκι στην μνήμη της και της κάνει παρέα. O Foye γιόρτασε για πρώτη φορά την γιορτή της Μητέρας και πλέον μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Τουλάχιστον δεν τον παράτησε για άλλη οικογένεια όπως ο μικρός Randy σκεφτόταν.


Υ.Γ 1:  Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά για τα θετικά σας σχόλια στην χθεσινή ανάρτηση. Τα εκτιμώ πάρα πολύ και νιώθω απίστευτα συγκινημένος να εισπράττω τέτοια ανταπόκριση, δεδομένου ότι πριν την δημιουργία της σελίδας, δεν εξέφραζα τόσο ανοιχτά την άποψη μου και σε τόσο μεγάλο κοινό. Οι προτάσεις σας έχουν ληφθεί σοβαρά υπόψη και πρώτα ο Θεός να είμαστε καλά, από τον νέο χρόνο, θα μπουν πολλά νέα πράγματα στα σκαριά.

Υ.Γ 2: Αυτό που κατέβηκε χθες στο Δ. Τόφαλος στο Κουκούλι της Πάτρας, δεν ήταν Άρης. Αρνούμαι να πιστέψω ότι το είδα. Κρίμα μόνο για την φιλότιμη προσπάθεια του κόουτς Γιαννάκη και τον συγκινητικό -στα περισσότερα παιχνίδια- Παναγιώτη Βασιλόπουλο. Ο Petway πρέπει να είχε τεθεί εκτός ομάδας από... προχθές και οι υπόλοιποι Αμερικάνοι είναι πολύ μέτριοι. Μία απορία έχω και θα την μοιραστώ μαζί σας. Scouting υπάρχει; Όσο σκέφτομαι πως μία Παρτίζαν παρόμοιας οικονομικής κατάστασης έχει ξένους όπως (η λατρεία μου) Nigel Williams - Goss και o Patrick Miller με πιάνει απογοήτευση. Δεν είμαι οπαδός του Άρη αλλά τα τελευταία χρόνια και με τον Πρίφτη στο τιμόνι (έναν προπονητή που εκτιμώ δεόντως, όπως έχετε καταλάβει) πίστεψα ότι η ομάδα της Θεσσαλονίκης μπορούσε να αποτελέσει έναν τρίτο πόλο μαζί με την ΑΕΚ που θα μπορούσε να κοντράρει τον ... "δικομματισμό" του ελληνικού μπάσκετ. Δυστυχώς, οι όποιες ελπίδες μου αποδείχτηκαν φρούδες και οι χιλιάδες φίλοι του έκαναν όνειρα καλοκαιρινής νυχτός.

Υ.Γ 3: Το κείμενο, επιτρέψτε μου να το αφιερώσω στην μητέρα μου, Κατερίνα, η οποία έχει τα γενέθλια της την επόμενη Κυριακή.