Ο Άνθρωπος που θα γινόταν Βασιλιάς

Η στήλη "Μια φορά και έναν Καιρό" επιστρέφει στο Fifty Shades of Basketball. Αυτή την φορά πραγματεύεται την ιστορία ενός από τα πιο αποτυχημένα picks των τελευταίων ετών και ίσως ένα από τα μεγαλύτερα «What If…»  στην ιστορία του Παγκόσμιου μπάσκετ, τον Darko Milicic.

<<Η 2^η θέση είναι η πρώτη των χαμένων>> . Το ρητό δεν ανήκει σε κάποιον μπασκετμπολίστα μετά από κάποιον χαμένο τελικό. Αντίθετα, αποδίδεται στον διάσημο Αμερικάνο οδηγό αγώνων, Dale Earnhardt Sr. Στο μπάσκετ και δη στην διαδικασία επιλογής ταλέντων που ονομάζεται Draft, ο 2^ος θεωρείται ο χαμένος της ιστορίας. Όλοι θέλουν την 1^η επιλογή. Κανείς δεν πάει επιθυμώντας την 2^η.

 Η Ιστορία μας έχει δείξει δεκάδες παίκτες που κατέληξαν στο Νο2 να βγαίνουν αποτυχίες ή bust, όπως λένε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Άλλες φορές, αποδείχθηκε πως δεν ήταν εφάμιλλοι των παικτών που επιλέχθηκαν στο Νο1. Αν ήταν, δεν θα επιλέγονταν εκείνοι στο Νο1 ; Το 1984, ο Sam Bowie περνάει στην ιστορία ως << Ο Παίκτης που επιλέχθηκε πριν τον Σπουδαιότερο Παίκτη Όλων των Εποχών>>. Το 1985, κανείς δεν θυμάται τον παίκτη που επιλέχτηκε μετά τον Patrick Ewing στο No2. Το 1992, ο Alonzo Mourning έγινε σπουδαίος παίκτης αλλά δεν ήταν Shaq που επιλέχτηκε Νο1. Το 1997, όλοι ήθελαν τον Tim Duncan αλλά μόνο οι San Antonio Spurs τον πήραν και οι 76ers έπρεπε να συμβιβαστούν με τον Keith van Horn. Ακόμα και στο καταστροφικό Draft του 2000, ο Kenyon Martin ήταν καλύτερος από ότι ο -μέτριος στην καλύτερη των περιπτώσεων- Stromile Swift. Η «κατάρα του Νο2» έμελλε να στοιχειώσει και τα Πιστόνια του Detroit. Πάμε όμως από την αρχή…



Το 2002, όλοι μιλάνε για ένα παιδί θαύμα από το Akron της Πολιτείας του Ohio, 63 χιλιόμετρα μακριά από το Cleveland. Το όνομα αυτού; LeBron James. Γυμνασιόπαιδο και άγουρος μπασκετικά μεν, εντυπωσιακός και με unlimited potential δε. Οι Cavaliers του Cleveland τερματίζουν με το χειρότερο ρεκόρ στο πρωτάθλημα, 17 νίκες και 65 ήττες. Η ομάδα που μεσουρανούσε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έχει πλέον χαθεί. Η πόλη, για τους μη γνώστες, θεωρούνταν καταραμένη. Τελευταίος τίτλος το μακρινό 1964. Το Νο1 και η (δεδομένη) επιλογή του τοπικού ήρωα ερχόταν ως μάννα εξ ουρανού στην ανομβρία τίτλων που επικρατούσε. Η συνέχεια, εν πολλοίς, γνωστή. Δεν χρειάζεται να την αναλύσω. Έτσι και αλλιώς, δεν θα μιλήσουμε για την ιστορία του LeBron σήμερα.

Η ομάδα του Detroit, από την άλλη, προέρχονταν από τους πρώτους Τελικούς Περιφέρειας έπειτα από το 1991. Ηττήθηκαν βέβαια από τους φιναλίστ New Jersey Nets αλλά χάρη στην ανταλλαγή του Otis Thorpe το καλοκαίρι του 1997 στο (τότε) Βανκούβερ, βρέθηκαν στην Λοταρία. Ω τι ευτυχία για τον τότε Γενικό Διευθυντή, Joe Dumars. Πέραν του LeBron James στην αίθουσα αναμονής, ανάμεσα στους διάφορους Αμερικάνους κολεγιόπαιδες, ξεχώριζε ένας ψηλός ξανθός Ευρωπαίος με σπαστή αγγλική προφορά. Το όνομα αυτού; Darko Milicic. Ο Γιουγκοσλάβος είχε δείξει στα εφηβικά τουρνουά πως ήταν ένα μοναδικό ταλέντο. Οι αναφορές των scouts έλεγαν για έναν ψηλό ύψους 2.13 μέτρων, ο οποίος όμως μπορούσε να βάλει τηνμπάλα στο παρκέ, να σκοράρει χάρη στα γρήγορα πόδια του, να σουτάρει από μέση απόσταση και να πασάρει πάνω από την άμυνα. Στα 18 του έμοιαζε ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ που μπορούσε να επενδύσει πάνω του ο Larry Brown. Βλέποντας την επιτυχία που είχε ο Manu Ginobili για τους Spurs, οι άνθρωποι τον Pistons προσπέρασαν τρεις μελλοντικούς Hall of Famers για το ταλέντο του. Νόμιζαν πως βρήκαν τον ψηλό της ομάδας τους για την επόμενη δεκαετία. Οι προβλέψεις τους δεν γινόταν να πέσουν τόσο έξω. Και όμως…

Ο Σέρβος βρέθηκε σε μια ομάδα βετεράνων με τον χρόνο του συμμετοχής να είναι πολύ περιορισμένος. Μπορεί στην πρώτη του χρονιά να κατέληξε με δαχτυλίδι πρωταθλητή αλλά έπαιξε όλους και όλους 34 αγώνες με ελάχιστο χρόνο (4.7 λεπτά) να δείξει τις δυνατότητες του. Στους τελικούς απέναντι στους Lakers έπαιξε συνολικά 5 λεπτά. Τον δεύτερο χρόνο ο χρόνος του ναι μεν αυξήθηκε αλλά και πάλι ήταν ισχνός (6.9 λεπτά ανά αγώνα). Δεύτερος τελικός σε 2 χρόνια για τα Πιστόνια του Detroit και ο Darko βλέπει το μεγαλύτερο μέρος των αγώνων από τον πάγκο. Σε μια σειρά 1705 αγωνιστικών λεπτών, καταφέρνει να βρεθεί στο παρκέ μόνο στα 6 από αυτά. Η συνεισφορά του; Απειροελάχιστη. Βάζει μόνο 1 καλάθι και μαζεύει 2 ριμπάουντ.



Την επόμενη σεζόν και μετά από 20 παιχνίδια, οι Pistons τον αντάλλαξαν για τον πιο έμπειρο Kelvin Cato και μια επιλογή πρώτου γύρου που έμελλε να είναι ο Rodney Stuckey. Το “πείραμα Darko Milicic” τέλειωσε άδοξα για το Detroit με πολλούς να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά. Το γεγονός ότι βρέθηκε με το «καλημέρα» να παίξει για έναν πολύ απαιτητικό προπονητή όπως ο Larry Brown, δεν βοήθησε πολύ την εξέλιξη του. Ο πολυνίκης head coach ήταν ένας προπονητής βετεράνων και έτοιμων παικτών. Ο Σέρβος ως project δεν ήταν παίκτης που ταίριαζε στην φιλοσοφία του Brown. Οι προσθήκες του Antonio McDyess κατά την θερινή μεταγραφική περίοδο και του Rasheed Wallace τον Φεβρουάριο του 2004 μέσω ανταλλαγής, μείωσαν περαιτέρω τον χρόνο του νεαρού. Ο τελευταίος μάλιστα τον έβλεπε ανταγωνιστικά και δεν δίσταζε να του μιλάει άσχημα στις προπονήσεις. Για έναν Ευρωπαίο που είχε μεγαλώσει σε άλλο, πιο οικογενειακό περιβάλλον στο Vrsac, οι προσβολές του έτσι και αλλιώς φωνακλά φόργουορντ-σέντερ από την Φιλαδέλφεια, είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Βλέπετε, δεν είναι όλοι μαχητές όπως ο Ginobili.

Η όλη αντιμετώπιση του από τον οργανισμό των Pistons επηρέασε την ψυχολογία του νεαρού Σέρβου. Μικρός, άβγαλτος και χιλιόμετρα μακριά από φίλους και οικογένεια βρήκε παρηγοριά στο αλκοόλ. Έφτανε σε ορισμένες προπονήσεις μεθυσμένος και ξενυχτισμένος. Βλέποντας άλλους να «τρώνε» τον χρόνο του, τον έκαναν να σιχαίνεται να παίζει και δεν προσπαθούσε καθόλου στις προπονήσεις. Αντί να παλέψει για να κερδίσει τα λεπτά του, τσακώνονταν και έφτυνε τους πάντες. Κοίταζε να κάνει το κομμάτι του, έπαιζε για να ικανοποιήσει το εγώ του. Θεωρούσε τον εαυτό του «Θεόσταλτο» και βαριόταν να κάνει ακόμα και τα βασικά. Είχε λάθος νοοτροπία, σαφέστατα. Εις μάτην προσπαθούσε ο Chauncey Billups να του αλλάξει τα μυαλά και να του εμφυσήσει την αμερικάνικη προσέγγιση. Σε μια ομάδα όπου θα ήταν το κεντρικό πρόσωπο, ίσως ο Darko να είχε εξελιχθεί αλλιώς. Ο LeBron στο Cleveland μπορούσε να σουτάρει ακόμα και από τις κερκίδες άμα ήθελε. Ο Milicic, όμως, αναγκάζονταν να κάνει πράγματα που δεν ήταν στο ρεπερτόριο του και δεν είχε όρεξη να τα κάνει.



Οι Magic του Orlando έμοιαζαν με σανίδα σωτηρίας. Πράγματι, ο χρόνος συμμετοχής του αυξήθηκε από τα 5.8 λεπτά στο Detroit, βρέθηκε στα 20.9 στην Florida. Στον πρώτο του χρόνο θα παίζει πίσω από τον Dwight Howard αλλά επιτέλους έδειχνε κάποιες από τις αρετές που τον έκαναν τόσο σπουδαίο ως 18χρονο ταλέντο. Η ομάδα με εκείνον στο ρόστερ κάνει δυνατό φίνις με 17 νίκες και 14 ήττες, κερδίζοντας τους 16 από τους τελευταίους 22 αγώνες της σεζόν. Την επόμενη, με τον Darko στην αρχική πεντάδα για τα 16 από τα 80 παιχνίδια, οι Magic μπαίνουν στα playoffs με ρεκόρ 40-42 και ως 8^ο seed πέφτουν πάνω στους Pistons. Ο Σέρβος παίζει σαν αφηνιασμένος και κάνει τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του. Η πρώην του ομάδα, ως πιο έμπειρη, κερδίζει την σειρά με 4-0 αλλά ο Milicic  τελειώνει με 12.3 πόντους, σουτάροντας με 58.8%, δίνοντας τις δικές του απαντήσεις. Όμως, δεν νιώθει απελευθερωμένος. Ο coach Brian Hill του βάζει τις φωνές όταν αποφάσιζε να σουτάρει αντί να πασάρει στον Howard. O DH12 έχει κλέψει την παράσταση στην post-season και οι υπεύθυνοι των Magic αποφασίζουν να χτίσουν την ομάδα γύρω του. Ως εκ τούτου, αρνούνται να προσφέρουν επέκταση συμβολαίου στον Σέρβο.

Ο Darko θυμάται πως υπήρχε προσφορά από την ομάδα της Florida για τετραετές συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές στα 10 εκατομμύρια $. Ο GM, Otis Smith, κάνει τον ανήξερο και ο Σέρβος ετοιμάζει βαλίτσες για άλλες πολιτείες. Έχει προειδοποιήσει τον ατζέντη του να μην τον στείλει στο Memphis. Το 2007, η ομάδα είχε τερματίσει με ρεκόρ 22-60, το χειρότερο της Δύσης. Οι υπεύθυνοι των Grizzlies πιστεύουν πως μπορούν να του προσφέρουν την πολυπόθητη ηρεμία, του τάζουν θέση βασικού και προσφέρουν τριετές συμβόλαιο με συνολικές αποδοχές στα 21 εκατομμύρια $. Ο ατζέντης του δελεάζεται και τον στέλνει εκεί. Παρά την προσθήκη του Mike Conley μέσω του Draft, η ομάδα δεν βελτιώθηκε στο ελάχιστο. O Darko αρχίζει να πάσχει από κατάθλιψη. Δεν αντέχει την ζωή στο Memphis. Η σύζυγος του, Zorana, θυμάται χαρακτηριστικά πως οι τοίχοι στο διαμέρισμα τους είχαν γίνει σαν ελβετικό τυρί από τις γροθιές που έριχνε ο θυμωμένος σύζυγος της. Από παιδί, είχε τέτοια εκρηκτικά ξεσπάσματα. Όπως αυτό στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2009 όταν η ΕθνικήΣερβίας ηττήθηκε στην παράταση από την δική μας Εθνική. Ήταν το τελευταίο τουπαιχνίδι με το εθνόσημο. Ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους Grizzlies που τον έστειλαν άρον άρον στην Νέα Υόρκη.

Ένιωθε πως η καριέρα του είχε τελειώσει. Ήταν 24 χρονών, ψυχολογικά όμως έμοιαζε πολύ μεγαλύτερος. Στην Νέα Υόρκη δεν έπαιξε πολύ. Ήθελε να γυρίσει στην Ευρώπη σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει την καριέρα του. Στην καταληκτική ημερομηνία όμως, οι Knicks θα τον στείλουν στην Μινεσότα. Ο ίδιος ο Σέρβος, βέβαια είχε προειδοποιήσει τον τότε GM των Λύκων, David Kahn πως αν τον πάρει στην Μινεσότα θα του καταστρέψει την ομάδα και θα του γ@$#! τα αποδυτήρια. O Kahn, για λόγους που ο ίδιος ξέρει, δεν τον άκουσε. Στην εισαγωγική συνέντευξη τύπου τον χαρακτήρισε «μάννα εξ ουρανού» και του πρόσφερε τετραετές συμβόλαιο. Ο Σέρβος ήταν πάλι starter στην καριέρα του και απαντάει με μερικές καλές εμφανίσεις. Στις 19 Νοεμβρίου του 2010 τελειώνει το παιχνίδι απέναντι στους Lakers με 23 πόντους, 16 ριμπάουντ και 6 κοψίματα ενώ στις 14 Δεκεμβρίου σημειώνει ρεκόρ καριέρας (!!) με 25 πόντους και 11 ριμπάουντ απέναντι στους Warriors. Δυστυχώς για εκείνον, η αγωνιστική άνοδος των Kevin Love και Nikola Pekovic, θα αναγκάσουν τους Timberwolves να χρησιμοποιήσουν τον «όρο της αμνηστίας» και να τον αποδεσμεύσουν από το συμβόλαιο του, δύο χρόνια πριν την ολοκλήρωση του.



Το καλοκαίρι του 2012, δημοσιεύματα αναφέρουν πως ο Milicic έχεισυμφωνήσει με την Ρεαλ Μαδρίτης αλλά τόσο η Βασίλισσα όσο και ο παίκτης τα διαψεύδουν. Τελευταία εμφάνιση του στον μαγικό κόσμο, ήταν για 4.30 λεπτά με την φανέλα των Celtics. Μετά από 3 εβδομάδες, θα ζητήσει να απουσιάσει για προσωπικούς λόγους. Δεν γύρισε ποτέ στην Αμερική και όντας στην Σερβία ζήτησε από τους Κέλτες να διακόψουν το συμβόλαιο του. Κάπως έτσι άδοξα, λοιπόν, τέλειωσε η καριέρα του περίφημου «Νο 2» στο Draft του 2003. Ήταν μόλις 27 χρονών αλλά ο έκρυθμος χαρακτήρας και η χαμηλή αυτοπεποίθηση του, τον οδήγησαν μακριά από τον μαγικό κόσμο και από τον χώρο του μπάσκετ.



Πλέον, μετά από κάποιες απέλπιδες προσπάθειες σε kickboxing και μια απόπειρα επιστροφής στα παρκέ με τα χρώματα της Metalac Valjevo, ο Darko Milicic έχει αποστασιοποιηθεί από τον χώρο του μπάσκετ και ασχολείται με την αγροτική ζωή καθώς πλέον έχει γίνει αγρότης. Πρόσφατα, εντοπίστηκε στο στάδιο Emirates ως οργανωτής της κερκίδας του Ερυθρού Αστέρα. Ο Σέρβος θα μπορούσε ακόμα να παίζει μπάσκετ αλλά δεν είχε την όρεξη και την ψυχολογία να παίξει. Ίσως ήταν ο λάθος άνθρωπος την λάθος στιγμή στην λάθος ομάδα. Ίσως όμως και να είναι δικαιολογίες. Το όνομα του 32χρονου από το Novi Sad παραμένει συνώνυμο μίας από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην ιστορία του Draft και ένα τεράστιο «What If…» απασχολεί τους φίλους των Pistons και όχι μόνο…


Υ.Γ : Το παρόν άρθρο, ελάχιστα παραλλαγμένο, φιλοξενήθηκε και στο NBA in Greece.