Για κάποιους, είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα του αργεντίνικου αθλητισμού. Μεγαλύτερη ίσως και από τον Diego Maradona. Την Δευτέρα ίσως είπε το οριστικό αντίο στα παρκέ έπειτα από μια καριέρα 22 χρονών σε Αργεντινή, Ιταλία και Αμερική. Ο Manu Ginobili αποτέλεσε στα prime του έναν εκ των κορυφαίων shooting guards που είδε ποτέ το άθλημα και ο μοναδικός παίκτης που κατάφερε να αγγίξει τον ορισμό του μπάσκετ. Ο John Constantine καταθέτει φόρο τιμής σε έναν μελλοντικό Hall of Famer, μοιράζεται με το κοινό του 50 Shades of Basketball, ιστορίες γύρω από την καριέρα του Αργεντινού σούπερ σταρ και προχωρά σε μία εξομολόγηση από τα βάθη της καρδιάς του
Καλησπέρα σε όλους,
Η πρώτη μου μπασκετική μνήμη είναι το παιχνίδι Ελλάδα - Αργεντινή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Δεν καταλάβαινα πI ολλά, δεν θυμάμαι πολλά.. Το είχα βάλει κατά τύχη επειδή παρακολουθούσα τους Ολυμπιακούς Αγώνες και νομίζω στην ΕΡΤ3 είχε ενόργανη.... Μπλιαχ... 10 χρονών ήμουν άλλωστε (ουπς... πρόδωσα την ηλικία μου!) και ούτε που ήξερα τι είναι το μπάσκετ καθώς είχα ακόμα φρέσκες τις αναμνήσεις από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ένα μήνα πριν. Παιδάκι ακόμα, το μόνο που άθλημα που ήξερα ήταν το ποδόσφαιρο.
Βλέπετε, δεν μεγάλωσα σε οικογένεια όπου ο αθλητισμός και τα σπορ ήταν βασικό θέμα συζήτησης μεταξύ των αρρένων μελών της. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου θεωρούσε τα σπορ "πουλημένα" οπότε δεν ασχολήθηκε ποτέ να μου μάθει ποδόσφαιρο πόσο μάλλον μπάσκετ. Έλειπε και 9 μήνες τον χρόνο και η δόλια η μάνα μου έκανε εφημερίες στο νοσοκομείο. Ποίος να με τρέξει για μπάλα; Ο παππούς και η γιαγιά; Με το ζόρι άντεχαν που έτρεχα σαν παλαβό (μαζί με τον αδελφό μου) πάνω-κάτω στο σπίτι. Θα άντεχαν να κλωτσάμε ή να ντριπλάρουμε μέσα σε 45 τετραγωνικά; Το παιχνίδι; Ποιο παιχνίδι; Αααα... Το μόνο που μου έχει μείνει στην μνήμη από είναι η ήττα. Τίποτα άλλο.
Το μπάσκετ άρχιζε σιγά σιγά να με κερδίζει αλλά χρειάστηκαν να περάσουν 3 χρόνια για να δω μπάσκετ μόνος μου ξανά. Μέχρι τότε έβλεπα παιχνίδια της Εθνικής και αυτά παρέα με τον (τότε) κολλητό μου. Ήταν τα φιλικά του Παναθηναϊκού στην Αμερική με τους Ρόκετς και τους Σπέρς που μετέδιδε η ΕΡΤ1. Επειδή τα μετέδιδε live, το παιχνίδι με την ομάδα του Χιούστον ήταν στις 3:30 και κάπου ενδιάμεσα με πήρε ο ύπνος. Το παιχνίδι όμως με τους (τότε) πρωταθλητές του NBA ήταν στις 1:30 οπότε ήταν ταμάμ για να το παρακολουθήσω. Τα τεχνικά μέρη δεν μπορούσα να τα καταλάβω αλλά άρχισα να παίρνω μια ιδέα.
Για το NBA δεν ήξερα τίποτα και το παιχνίδι αυτό με έκανε να αγοράσω το πρώτο μου παιχνίδι στην κονσόλα, το NBA Live 08. Είχε και την Εθνική Ελλάδος από όσο θυμάμαι και με τον φίλο μου είχαμε τρελαθεί. Μιας και δεν ήξερα τίποτα από ομάδες και παίκτες, έπαιζα συνέχεια με τους Σπέρς και μοιραία τους "ερωτεύτηκα". Για καλή μου τύχη, η ΕΡΤ δοκίμαζε το πιλοτικό της πρόγραμμα στο Sport+ και κάθε εβδομάδα είχε από ένα παιχνίδι του NBA. Εγώ ως πιτσιρικάς περίμενα πότε θα είχε παιχνίδι των Σπερς. Άρχιζα να παίζω μπάσκετ κιόλας στο σχολείο παρέα με τον φίλο ο οποίος τότε έπαιζε στο εφηβικό του Πανιωνίου μαζί με τον Βλάντο Γιάνκοβιτς. Γρήγορα κάναμε ομάδα. Ο φίλος έπαιζε γκαρντ ενώ εγώ έπαιζα ως "ψηλός" όντας πιο γεροδεμένος από εκείνον.
Μέσα Φλεβάρη ψάχνω στο πρόγραμμα της τηλεόρασης το Sport+. Τετάρτη 13 Φλεβάρη, οι Spurs παίζουν απέναντι στους Cavaliers στο Κλίβελαντ. Τέλεια... Όλοι για ύπνο και εγώ στις 2 το χάραμα μπροστά στην τηλεόραση στο αθόρυβο, μην ξυπνήσει και κανένας. Το παιχνίδι είναι εντυπωσιακό και η ομάδα του Σαν Αντόνιο κερδίζει με 112-105 με τον Ginobili να κάνει... όργια! 46 πόντους με 15/20 σουτ και 8 ασσίστ. Ο τρόπος με τον οποίο ο Αργεντινός έκανε γιογιό τους αντιπάλους του με έκανε να τον λατρέψω. Όταν έπαιζα μόνος μου στο γυμναστήριο του σχολείου, προσπαθούσα να τον μιμηθώ, να κοπιάρω το πως ντριπλάρει, το πως πασάρει. το πως σουτάρει. Ακόμα και τις no look πάσες του προσπαθούσα να αντιγράψω αλλά αντί να βρίσκω κάποιον συμπαίκτη, συνήθως έβρισκα το πρόσωπο του γυμναστή. Τςςς... Λεπτομέρειες...
Πριν τα play-off το Sport+ σταμάτησε τις μεταδόσεις και έτσι νόμιζα πως δεν θα έβλεπα ξανά παρόμοια παράσταση από τον muchacho από την Αργεντινή. Αμ δε! Στους Ολυμπιακούς του Πεκίνο, η Ελλάδα πέφτει πάνω τους για τα προημιτελικά και ο πόλεμος μέσα μου κρατεί για τα καλά. Ελλάδα ή Manu ; Τελικά, υπερισχύει το εθνικό φρόνημα αλλά ο γκαρντ των Spurs μου δείχνει πόσο λάθος έκανα καθώς τελειώνει το παιχνίδι με 24 πόντους και καθαρίζει την Εθνική μας με τα κρεμμυδάκια. Κλάμα, στεναχώρια αλλά ταυτόχρονα χαρά και αίσθημα ευχαρίστησης βλέποντας το είδωλο μου να κάνει ένα φανταστικό παιχνίδι, δίνοντας άλλη μια παράσταση υψηλού μπασκετικού θεάματος μπροστά στα μάτια μου.
Σιγά-σιγά γίνομαι expert στο NBA ενώ καταλαβαίνω περισσότερα γύρω από το μπάσκετ. Έμαθα πως να βλέπω παιχνίδια μέσω internet και έτσι μπορούσα πλέον να ακολουθώ ανελλιπώς τα παιχνίδια του αγαπημένου μου παίκτη. Μπορεί σιγά σιγά το μαλλί του να προτίμησε τον θάνατο από την ταπείνωση, αφήνοντας μια έντονη και χαρακτηριστική καράφλα στο κεφάλι του. Πλέον, μπορεί να μην έκανε καρφώματα όπως αυτό (καλά, ο Chris Bosh βέβαια άλλο θα θυμάται) ή να μην έριχνε το κορμί του σε κάθε άμυνα κερδίζοντας charges χάρη στην ευστροφία του και άλλες φορές χάρη στις θεατρικές του ικανότητες αλλά παρέμεινε μέχρι τα "μπασκετικά" του γεράματα ένας από τους πιο εύστροφους και ολοκληρωμένους παίκτες που έχω δει.
Το είπα στην σημερινή εισαγωγή, το είπα όταν αποχαιρέτισε τα διεθνή παρκέ μετά τον αποκλεισμό της Αλμπισελέστε στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Ο Manu Ginobili είναι ο ορισμός του μπάσκετ. Τι να σημαίνει μπάσκετ άραγε; Για μένα μπάσκετ σημαίνει πως πρέπει να ξεκινήσεις από χαμηλά πριν φτάσεις ψηλά... σημαίνει πως πρέπει πρώτα να αποτύχεις για να πετύχεις... σημαίνει το απρόβλεπτο, το αναπάντεχο... σημαίνει ότι για ένα βράδυ μπορείς να γίνεις Θεός... σημαίνει ευστροφία, εξυπνάδα, πάθος, αυταπάρνηση.... και ο Αργεντινός ενσάρκωσε όλα αυτά τα δόγματα στην καθολικότητα τους.
<<πρέπει να ξεκινήσεις από χαμηλά πριν φτάσεις ψηλά...>>: Για όσους, δεν ξέρουν, ο Manu ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στην Αργεντινή, στην Bahia Blanca, προτού περάσει τον Ατλαντικό το 1998 για την Ιταλία (είχε άλλωστε ιταλικές ρίζες) και την Viola Reggio Calabria. Με την ομάδα του Ιταλικού Νότου θα πάρει το καλοκαίρι του 1999 θα πάρει την άνοδο για την Α1 του Ιταλικού έχοντας για συμπαίκτες μεταξύ άλλων τον Brent Scott (πρώην παίκτη του Γυμναστικού Λάρισας, του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ) Brian Oliver (πέρασε και από τα μέρη μας με την φανέλα του Απόλλωνα Πατρών) και Sidney Johnson (πρώην προπονητής του φημισμένου Πρίνστον). Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι R.C. Buford και Gregg Popovich είχαν μόλις κατακτήσει το πρώτο τους πρωτάθλημα και σχεδίαζαν την επόμενη σεζόν να κρατήσουν την ομάδα ως έχον. Στον πρώτο γύρο του Draft επέλεξαν τον Leon Smith, ένας Center ύψους 2.08 μ. ο οποίος δεν έπαιξε ποτέ στο Σαν Αντόνιο και συνολικά άντεξε 15 παιχνίδια στο NBA με απολογισμό 2.2 πόντους και 2.2 ριμπάουντ. Στον δεύτερο γύρο και το νούμερο 57 επέλεξαν τον Αργεντινό που θα άλλαζε την κοσμοθεωρία του Gregg Popovich. Ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως δεν ήξερε πως έγινε Draft επειδή ήταν με την αποστολή της Αργεντινής και κοιμότανε. Εσύ κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει που λέμε...
Δεν ταξίδεψε στην Αμερική και έμεινε στην Ιταλία με την Viola. Πώς τον ανακάλυψαν οι Spurs; Απλά έτυχε να τον δει πρώτη φορά ο δαιμόνιος Buford στο Παγκόσμιο των Κ-22 το 1997 στην Αυστραλία. Δεν τον ήξερε πριν καθώς εκεί ήταν για άλλους παίκτες, όμως όπως χαρακτηριστικά θυμάται ο R.C. Buford "έμοιαζε με ατίθασο πουλάρι, κάνοντας μαλακίες. Κάποιες είχαν λογική, άλλες πάλι όχι". Στα του ιταλικού πρωταθλήματος και στην πρώτη σεζόν στην μεγάλη κατηγορία, οδηγεί τους νεοφώτιστους στην 5η θέση στην γενική κατάταξη του Πρωταθλήματος (τότε υπήρχαν αγώνες κατάταξης στα πλεΐ-οφ). Ο Έττορε Μεσίνα (τότε προπονητής στην Κίντερ Μπολόνια) ονειρεύονταν να κολλήσει δίπλα στον αρχιτσόγλανο Σάσα Ντανίλοβιτς, τον αλέγκρο μπασκετμπολίστα από τον Ιταλικό νότο. Η αιφνίδια όμως αποχώρηση από την ενεργό δράση του Γιουγκοσλάβου μπόμπερ, άνοιξε τον δρόμο για την ανάδειξη του αστερισμού του Emmanuel David Ginobili.
<<πρέπει πρώτα να αποτύχεις για να πετύχεις...>>: Με την Κίντερ την πρώτη χρονιά, τα σαρώνει όλα. Βγαίνει MVP του πρωταθλήματος και των Τελικών της Ευρωλίγκας (την μοναδική χρονιά που οι τελικοί της Ευρωλίγκας ήταν με το σύστημα best of five) σε μια σεζόν που η ομάδα του κάνει το triple crown όντας το απόλυτο αφεντικό της πόλης. Την επόμενη σεζόν θα αρκεστεί μόνο στο Κύπελλο Ιταλίας (ταυτόχρονα ήταν ο MVP του Τελικού και του Πρωταθλήματος) καθώς η Κίντερ αποκλείεται στα ημιτελικά των πλεΐ-όφ ενώ στην Ευρωλίγκα, ο Dejan Bodiroga τον κερδίζει στερώντας του τον τίτλο μέσα στην Μπολόνια. 27 πόντους, 5 ριμπάουντ και 3 κλεψίματα ο Ginobili, 21 πόντους, 7 ριμπάουντ και 4 τελικές ο Γιουγκοσλάβος.
Το καλοκαίρι, η Αργεντινή κερδίζει τις ΗΠΑ στην φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος (η πρώτη ήττα των ΗΠΑ από το 1992). Έχοντας βρει μομέντουμ την πιο σωστή στιγμή, η Αλμπισελέστε φτάνει τρένο στον Μεγάλο Τελικό. Ο Manu όμως είναι τραυματίας, παίζει λίγο και η Αργεντινή χάνει τον τελικό στην παράταση από την Σερβία (και τον Πιτσίλκα). Bodiroga 2-0 Ginobili, σε αυτήν την άτυπη κόντρα μεταξύ τους. Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, λένε. Όντως...ο Μάνου δεν είχε γελάσει ακόμα.
Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Στα ημιτελικά απέναντι στις ΗΠΑ (βοηθός του Larry Brown, ο Gregg Popovich) του Tim Duncan, ο Manu δίνει ακόμα μία παράσταση με 29 πόντους δείχνοντας σε όλο τον κόσμο γιατί είναι ο κορυφαίος παίκτης σε διοργανώσεις τις FIBA. Στον τελικό, η Αργεντινή δεν χαρίστηκε απέναντι στους Ιταλούς και ανέβηκε δίκαια στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου με το κοινό να αποθεώνει τον (άτυπο) MVP του τουρνουά. Όχι οποιοδήποτε κοινό αλλά ο κόσμος μίας χώρας που ο διαιτητής του στέρησε έναν παγκόσμιο τίτλο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τελικά.
<<για ένα βράδυ μπορείς να γίνεις Θεός...>>: Στο NBA συνήθως ξεκινάει το παιχνίδι από τον πάγκο. Με εξαίρεση τις σεζόν 2004-05 και 2010-11, στα περισσότερα παιχνίδια λογίζεται ως ο 6ος παίχτης της ομάδας του. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα με τον ρόλο του και ποτέ δεν ζήτησε κάτι παραπάνω. Η τακτική αυτή έδινε στον Greg Popovich έναν άσσο κρυμμένο στο μανίκι του. O Manu ήταν ο μπαλαντέρ που είτε θα γύριζε το παιχνίδι υπέρ της ομάδας ή θα το κατέστρεφε τελείως. Ειδικά όταν άρχιζε να κάνει αυτές τις no look πάσες που είχαν την ίδια πιθανότητα να βρουν τον συμπαίκτη του είτε να κάνουν τον έκρυθμο προπονητή των Σπέρς να βγάζει αφρούς.
To 2008, o Ginobili κερδίζει το βραβείο του Καλύτερου 6ου Παίκτη στην πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του έχοντας μέσον όρο σε 74 βράδια: 19.5 πόντους, 4.8 ριμπάουντ και 4.5 τελικές. Στον πρώτο αγώνα των πλεΐ-οφ, οι Spurs υποδέχονται τους Suns του Steve Nash και της Seven Seconds Or Less Offense του Mike D' Antoni. Η ομάδα του Phoenix ελέγχει το παιχνίδι και είναι έτοιμη για το μεγάλο διπλό αλλά ο Manu έρχεται από τον πάγκο και κρατάει τους (τότε) πρωταθλητές μέσα στο παιχνίδι. Ενεργεί ως πλεΐμεικερ, μπουκάρει στο ζωγραφιστό, παίζει άμυνα με πάθος. Με δίκη του τελική πάσα ο Micheal Finley θα στείλει το ματς στην 1η παράταση, με δική του τελική πάσα, ο Duncan θα βάλει τρίποντο (!!) και θα στείλει το ματς σε δεύτερη παράταση. Εκεί, ο Manu θα πάρει από το χεράκι την ομάδα του και με ένα ακροβατικό θα καθαρίσει την μπουγάδα ολοκληρώνοντας το ματς με 24 πόντους, 4 ριμπάουντ, 5 τελικές και 3 κλεψίματα, προερχόμενος από τον πάγκο σε μία από τις πιο γεμάτες εμφανίσεις της καριέρας του.
<<ευστροφία, εξυπνάδα, πάθος, αυταπάρνηση...>>: Αν αρχίσω να βάλω βίντεο με τις μαγικές πάσες του θα τελειώσω του χρόνου. Γι' αυτό θα εστιάσω σε μόνο ένα σημείο που καταδεικνύει το μεγάλο μπασκετικό IQ, το τεράστιο πάθος και την αυταπάρνηση με την οποία έπαιζε. Τον Δεκέμβρη του 2010 οι Σπερς αντιμετωπίζουν τους τότε φιναλίστ της Ανατολικής Περιφέρειας, Denver Nuggets του Carmelo Anthony. Ο Ginobilli έχει ένα κακό παιχνίδι με 4/14 σουτ, όμως με τα Σπιρούνια βρίσκονται ένα πόντο πίσω, 7 δεύτερα πριν το τέλος. Ο Popovich τον εμπιστεύεται για το τελευταίο σουτ. Ο Αργεντινός ελίσσεται ανάμεσα στον Arron Afflalo και τον J.R. Smith, αφήνει την μπάλα να "φιλήσει" το ταμπλό και να καταλήξει στο καλάθι. Μετά το time out, οι Nuggets επαναφορά από το πλάι και βάζουν την μπάλα στον Carmelo, ο οποίος κατευθύνεται προς το καλάθι. Με δέκατα του δευτερολέπτου να απομένουν, ο Manu ρίχνει το σώμα του μπροστά στον σούπερσταρ από το πανεπιστήμιο του Syracuse,κερδίζει το επιθετικό φάουλ και κλειδώνει την νίκη για την ομάδα του.
Δεν χωράει αμφιβολία πως ο μεγάλος αυτός παίκτης θα είναι στο Hall of Fame. Δεν θα είναι λόγω των κατορθωμάτων του στο NBA. Έτσι και αλλιώς πέρα από τα 4 πρωταθλήματα με τους Σπερς, μόνο ένα βραβείο 6ου Παίκτη (2008), 2 All-Star Game (2005 και 2011) και 2 επιλογές στην τρίτη καλύτερη πεντάδα του Πρωταθλήματος (2008, 2011) δεν έχει να επιδείξει κάτι άλλο. Δεν θα μπει γιατί παρόλο που απέτυχε, δεν τα παράτησε ποτέ. Δεν θα μπει γιατί ήταν εκεί όποτε η Αργεντινή τον χρειάστηκε. Δεν θα μπει γιατί όλος ο κόσμος έχει δει τον Charles Barkley να φωνάζει το όνομα του δυνατά στα studio του TNΤ σαν έφηβη που βλέπει από κοντά το pop idol της, μήτε γιατί ο Magic Johnson διαφωνούσε με τον Kenny Smith για το αν είναι ο πιο εντυπωσιακός διεθνής παίκτης που έχει πατήσει στα παρκέ του NBA.
Θα μπει επειδή την διάθεση του να κερδίζει και να παίζει για την κάθε μπάλα σαν να είναι η τελευταία, είναι εφάμιλλη με αυτή του Micheal Jordan, του Kobe Bryant, του LeBron James και των υπόλοιπων ιερών τεράτων του παγκόσμιου μπάσκετ. Μόνο που ο Manu δεν έχει ούτε ακριβές χορηγίες, ούτε τα φυσικά προσόντα των προαναφερθέντων και φυσικά ούτε την αναγνώριση από τα media και από τους φιλάθλους. Θα μπει γιατί είναι ο απόλυτος Νικητής, ένας αθλητής που μαζί με το επίθετο του στην φανέλα έχει και την λέξη winner. Μήπως τώρα -αν και ετεροχρονισμένα- ήρθε η ώρα να τον αναγνωρίσουμε;
"Έχει την επιθυμία να κάνει τα πάντα για μα κερδίσει και το κάνει με το υψηλότερο επίπεδο έντασης, κάθε φορά που βρίσκεται στο παρκέ" Gregg Popovich για τον Manu Ginobili μετά τους τελικούς του 2005.
Υ.Γ 1: Η καριέρα του Manu είναι από ένα διαφορετικό πρίσμα, μία συνεχής πάλη του Αγγέλου με τον Διάβολο. Πόσες φορές ήταν εκείνος που έκανε τις μεγάλες εμφανίσεις μοιάζοντας με λευκή μετεμψύχωση του Micheal Jordan και πόσες άλλες βραδιές ήταν ο μεγάλος μοιραίος χάνοντας το τελευταίο σουτ, κάνοντας το λάθος στην τελευταία κατοχή πέφτοντας στο έδαφος ως ο μεγάλος χαμένος. Πάντα όμως σηκώθηκε. Δεν τα παράτησε ποτέ. Ήταν τέτοιο το πάθος του για την νίκη και τόσο ατσάλινος ο χαρακτήρας του που δεν θα συγχωρούσε στον εαυτό του κάτι λιγότερο.
Ίσως φταίει και ότι στο οικογενειακά διπλά των Spurs, έπαιζε πάντα απέναντι σε έναν εκ των κορυφαίων αμυντικών που έχει δει ποτέ το NBA, τον Bruce Bowen. Ο θρύλος των Σπιρουνιών κυριολεκτικά και μεταφορικά, έριχνε ξύλο στον Αργεντινό, ο οποίος αντί να τα παρατήσει, πείσμωνε παραπάνω. Μόνο τότε όλοι στο San Antonio συμπεριλαμβανομένου και του δύσπιστου Tim Duncan παραδέχτηκαν πως είναι κάτι το ξεχωριστό.
Υ.Γ 2: Αν δεν υπήρχε το μεγάλο παιχνίδι του Duncan στον 7ο αγώνα της σειράς των Τελικών με τους Pistons το 2005, τότε πιστεύω πως ο Ginobili θα άξιζε δικαιωματικά τον τίτλο του Finals MVP . Ενδεικτικά, στην σειρά είχε 18.7 πόντους, 5.9 ριμπάουντ, 4 τελικές, την ώρα που σούταρε με 38.7 % από το τρίποντο.
Υ.Γ 3: Δεν θυμάται πότε ακριβώς ο κόουτς Πόποβιτς αλλά 2-3 χρόνια μετά την ρούκι σεζόν του Μάνου, αδυνατώντας να βρει κάποιο καλούπι να χώσει τον Αργεντίνο, τον ρωτούσε ποίος είναι και γιατί το κάνει. Η αφοπλιστική απάντηση του συγκλονίζει. <<Είμαι ο Μάνου και αυτό κάνω>>.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου