Basketball Confesions

Με αφορμή την διακοπή της Ευρωλίγκας, πιστεύω είναι μία καλή ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα. Και πώς θα γίνει αυτό; Με ένα άρθρο όπου θα εξομολογηθούμε τις μεγάλες μας καψούρες, τους παίκτες που έχουμε αφίσα στο δωμάτιο μας και λατρεύουμε σαν Θεούς. Τις μεγάλες βεντέτες, τους αντί-σταρ αλλά και τα πολύ-εργαλεία που έχουν κερδίσει την καρδιά μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ο John Constantine εξομολογείται και σας προσκαλεί να μπείτε και εσείς εξομολογητήριο, να ανοίξετε την καρδιά σας και να μιλήσετε ανοιχτά για αυτούς τους παίκτες. 


Καλημέρα,

Να πω την αλήθεια, ετοίμαζα αυτό το άρθρο για το καλοκαίρι αλλά με το κενό των αγωνιστικών υποχρεώσεων στην Ευρωλίγκα λόγω των εγχώριων Κυπέλλων είναι αφορμή να το βάλω πιο μπροστά στο πρόγραμμα. Μια ανάρτηση η οποία είναι αφορμή για μπασκετική συζήτηση. Πιο μπασκετική πεθαίνεις, που θα έλεγε και μία ψυχή.

Σήμερα λοιπόν συζητάμε για τις μεγάλες καψούρες μας γύρω από το μπάσκετ. Εκείνους δηλαδή που είναι από τους αγαπημένους μας, πέρα από λάβαρα, σώβρακα και φανέλες. Παίκτες που όταν παίζουνε, μας κάνουνε να τρίβουμε τα μάτια μας και μας προκαλούν μπασκετικό οργασμό. Παίκτες που ανήκουν στον αιώνιο αντίπαλο αλλά με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, θα θέλαμε πολύ να τον δείτε με την φανέλα της ομάδας μας. Συγχωροχάρτι δεν δίνω αλλά ελπίζω η ανάρτηση αυτή να σταθεί αφορμή για μία ωραία συζήτηση. Επειδή δεν είμαι και πολύ μεγάλος ηλικιακά, βάζω ως περιορισμό να μιλήσουμε αποκλειστικά για τους εν ενεργεία παίκτες από NBA, Ευρωλίγκα και Ελληνικό Πρωτάθλημα. Για την οικονομία της συζήτησης θα πω από έναν για κάθε διοργάνωση (για ευνόητους λόγους θα αποφύγω παίκτες από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ή έχουν άμεση σχέση με αυτούς) αλλά εσείς αν θέλετε μπορείτε να πείτε παραπάνω από έναν. Το χούμε; Για πάμε...

NBA: Μάνου Τζινόμπιλι

Για τον Μάνου, μπορώ να γράφω χρόνια και να μην τελειώσω ποτέ. Ο δικός μου μπασκετικός Θεός είναι από την Μπάχια Μπλάνκα της εξωτικής Αργεντινής. Πανέξυπνος σε σημείο ιδιοφυΐας και με τεράστια αποθέματα leadership. Η ευφυΐα του αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Νομίζεις πως μετά από κάθε no look πάσα αρχίζει αυτό το σατανικό γέλιο που βγάζουν οι κακοί στις ταινίες. Μελλοντικός Hall of Famer, παμπόνηρος και με ατσάλινα καρύδια, δεν άργησε να γίνει ο πρώτος παίκτης που έγινε αφίσα στο παιδικό μου δωμάτιο παρά τις ενστάσεις της μάνας μου ότι θα χάλαγε ο τοίχος. 

Ποτέ δεν ήταν ο αθλητικός παίκτης με το μακρύ κορμί και ένα σώμα γεμάτο μύες. Δεν σου γεμίζει ποτέ το μάτι την πρώτη φορά. Ο πάντα δύσπιστος Τιμ Ντάνκαν, στην παρθενική τους συνάντηση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιντιανάπολις, τον είδε με καχυποψία. Ο Τόνι Πάρκερ, είχε στοιχηματίσει πως ότι ο Αργεντίνος βιρτουόζος δεν θα άντεχε παραπάνω από χρόνο στο Σαν Αντόνιο μιας και το φαντεζί παιχνίδι του έβγαζε συχνά έξω από τα ρούχα του τον λάτρη της πειθαρχίας, Γκρέγκ Πόποβιτς. Βέβαια για να πιστέψουν άπαντες στην ικανότητα του, ο άλλοτε παίκτης της Κίντερ Μπολόνια έπρεπε πέρα από το να σκοτώνει νυχτερίδες (https://www.youtube.com/watch?v=iloN1RPs4n0) ν' αντέξει στο ξύλο που έτρωγε στα οικογενειακά διπλά των Σπέρς από τον Μπρους Μπόουεν καθώς και στις συνεχείς κατσάδες του πάντα απαιτητικού κόουτς των Σπιρουνιών. Ίσως πει αντίο στα παρκέ το καλοκαίρι που μας έρχεται επομένως είναι αφορμή για να τον δούμε για άλλη μία φορά και να τον τιμήσουμε όπως του αξίζει. 

Ευρωλίγκα: Άαρον Τζάκσον

Όπως οι περισσότεροι, τον πρωτοείδαμε με τα χρώματα της Μπιλμπάο στην μοναδική (και θα παραμείνει μάλλον) συμμετοχή των Βάσκων στην διοργάνωση. Αυτό που με κέρδισε στον απόφοιτο του Duquesne ήταν η ενέργεια που έβγαζε για κάθε μπάλα στην άμυνα και το πώς έμπαινε στο ζωγραφιστό παίρνοντας παραμάζωμα όλη την άμυνα είτε για να σκοράρει είτε να βρει (συνήθως) τον Μπλούμς αγκυροβολημένο και στημένο στην γωνία για τρεις. Εκρηκτικό πρώτο βήμα, βελτιωμένος στην λήψη αποφάσεων και σουτέρ όσο περνούν τα χρόνια. Δίπλα σε προπονητές όπως ο Μεσίνα και ο Καζλάουσκας έγινε αμυντικό εργαλείο και ιδανικός quaterback PG που κόλλησε ιδανικά δίπλα στους Τεόντοσιτς και Ντε Κολό δίχως να τους καλύπτει.

Από τους αδικημένους παίκτες στην Ευρωλίγκα και θέλω πολύ να τον δω να αγωνίζεται στην Ελλάδα κυρίως για την ικανότητα του να υποστηρίζει τους σταρ που διαθέτει η ομάδα. Ανακάλυψη του Φώτση Κατσικάρη που τον τσίμπησε έπειτα από τις καλές εμφανίσεις του στα play-off του Ιταλικού Πρωταθλήματος όταν κλήθηκε να αντικαταστήσει το κενό του τραυματία Πέτερι Κόπονεν στην Βίρτους Μπολόνια. 

Α1: Βασίλης Σίμτσακ

Επειδή ο αγαπημένος μου παίκτης από το Ελληνικό Πρωτάθλημα, αγωνίζεται σε έναν εκ των δύο εκπροσώπων μας στην Ευρωλίγκα, δεν θέλω να μιλάμε για πράσινο ή ερυθρόλευκο bias της σελίδας. Επομένως, θα πάω με τον παίκτη που ταυτίζομαι περισσότερο στην Α1, τον Βασίλη Σίμτσακ. Μέγας γυρολόγος τα τελευταία 10 χρόνια έχοντας παίξει κατά σειρά: Σπόρτινγκ (Α2), ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Τρίκαλα, Καβάλα (για 2 χρόνια), Ίκαρος Καλλιθέας, Πανιώνιος, πριν βρει την μπασκετική του Ιθάκη στον Άρη. Περίπτωση late bloomer που έπρεπε να ανέβει στην Θεσσαλονίκη για δεύτερη φορά προκειμένου να παίξει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του. 

Βέβαια, η καριέρα του θα ήταν διαφορετική αν δεν υπήρχε ο κόουτς Πρίφτης. Εκείνος τον πήρε στην ΑΕΚ την χρονιά που ο Σπόρτινγκ διαλύθηκε οικονομικά, εκείνος τον κράτησε στην Καβάλα για δεύτερη σερί χρονιά, την επομένη πήγανε πακέτο στον Ίκαρο Καλλιθέα και εκείνος τον έφερε στον Άρη. Δεν ξεχνιέται βέβαια και η αμίμητη ατάκα που εκστόμισε ο προπονητής του Άρη πέρσι τον Μαΐο πως αν πήγαινε στην Μπαρτσελόνα, θα τον έπαιρνε μαζί του. Πιστός στρατιώτης της ομάδας, με αυταπάρνηση και μεγάλα καρύδια που δεν διστάζει να βγει μπροστά στα δύσκολα. Από τους παίκτες που βγάζει συνέχεια πάθος και ενέργεια, ανεβάζοντας κατακόρυφα τα... βολτ στο Αλεξάνδρειο. Στα 35 του παραμένει ένας από τους μαθητές του αθλήματος που βλέπει μπάσκετ στον ελεύθερο του χρόνο και γνωρίζει τις αδυναμίες του.

Υ.Γ 1:                                              

 - Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! 

- Φταίει ο Θεός που μας μισεί! 

- Φταίει το κεφάλι το κακό μας! 

- Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! 

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; 

Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα. 

Έτσι, στη σκότεινη ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί· 

σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας εύρει μας πατεί. 

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, 

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Τροφή για σκέψη...

Υ.Γ 2: Γιάννη, σε μια περίοδο όπου νιώθουμε κάθε μέρα και λιγότερα εθνικά υπερήφανοι εξαιτίας κάποιων πολιτικών (για τις πολιτικές αναφέρομαι), μας κάνεις πραγματικά χαρούμενους και μας δείχνεις τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

 Nunca dejes de creer ( = Ποτέ μην σταματάς να πιστεύεις)