The Blatt-sketball: Η ιδεατή στελέχωση του Ολυμπιακού

Ο Ντέιβιντ Μπλατ αποτελεί, όπως όλα δείχνουν, τον διάδοχο του Γιάννη Σφαιρόπουλου στον πάγκο του Ολυμπιακού σε μια κίνηση που ομολογουμένως ξάφνιασε οπαδούς και αντιπάλους των Ερυθρολεύκων. Ο John Constantine καλωσορίζει την εποχή Blatt-sketball στο Μεγάλο Λιμάνι με άρθρο του για την ιδανική στελέχωση της ομάδας του Πειραιά και παρουσιάζει στο κοινό του Fifty Shades of Basketball τα επιθετικά και αμυντικά δόγματα του Αμερικανοεβραίου διδάσκαλου.



Καλησπέρα,

Έγινε λοιπόν το μεγάλο μπαμ και ο Ντέιβιντ Μπλατ μετά από 2 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη αλλάζει ομάδα και επιστρέφει στην Ελλάδα, μετά το σύντομο πέρασμα του από τον Άρη την σεζόν 2009-10. Προτού προχωρήσουμε στο άρθρο της ιδεατής στελέχωσης, ας κάνουμε ένα γρήγορο review της σεζόν 2017-18 για τους Ερυθρόλευκους.

REVIEW

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε άλλη μια χρονιά με προσδοκίες να επιστρέψει στο Final 4 στο Βελιγράδι. Πολλοί πίστευαν πως αν βρίσκονταν εκεί, το κοινό που θα ήταν φίλα προσκείμενο προς αυτόν, θα τον έκανε από τα φαβορί να κατακτήσει την Διοργάνωση. Γι' αυτό πέρσι χτίστηκε με γνώμονα μίας πιο επιθετικογενής προσέγγισης προκειμένου να ανεβάσει κατακόρυφα την απόδοση του. Οι συχνοί τραυματισμοί επηρέασαν την ομάδα, άλλαξαν τον προσανατολισμό του ρόστερ και έγινε πλέον ανάγκη η χρησιμοποίηση της ίδιας πεπατημένης. Η μπάλα στον Σπανούλη και ό,τι δημιουργήσει αυτός. Μοιραία, η επίθεση κολλούσε, οι αντίπαλοι το διάβαζαν και η ομάδα έμοιαζε πελαγωμένη και εξαρτημένη από τον Αρχηγό της.

Αυτό όμως έπρεπε να αλλάξει. Ο Αρχηγός μεγάλωσε και θέλει βοήθειες. Το είπα και πέρσι, το λέω και φέτος. Ο Ολυμπιακός πρέπει να χρησιμοποιεί τον Σπανούλη όπως ο Παναθηναϊκός του Τζόρτζεβιτς χρησιμοποιούσε τον Διαμαντίδη. Πώς δηλαδή; Από τον πάγκο και για 20-25' ανάλογα την εξέλιξη του παιχνιδιού. Για αυτό πρέπει και το ρόστερ του Ολυμπιακού να στελεχωθεί από παίκτες που θα μπορέσουν να σταθούν τόσο δίπλα στον Αρχηγό, αλλά και να κουβαλήσουν το φορτίο για εκείνον.

Νομίζω αυτό το έχει αντιληφθεί ήδη η Διοίκηση και έτσι εξηγείται πρακτικά ο λόγος που κινήθηκε τόσο γρήγορα για τον Ντέιβιντ Μπλατ. Μια κίνηση που ομολογώ με ξάφνιασε. Δεν περίμενα τον Ολυμπιακό να είναι ουσιαστικά ο μόνος διεκδικητής για έναν προπονητή με τόσο βαρύ βιογραφικό. Αν μη τι άλλο όμως, δείχνει την πρόθεση των αδελφών Αγγελόπουλων και μια έμμεση απάντηση σε αρκετούς επικριτές τους πως <<κουράστηκαν>> και ότι <<ήρθε ο καιρός να πουλήσουν την ομάδα>>. Σε καιρούς κρίσης, είναι αξιοσέβαστο ότι δύο οικογένειες (βάζω μέσα και τους Γιαννακόπουλους, προφανώς), προθυμοποιούνται να σπρώξουν χρήμα μόνο και μόνο επειδή αγαπούν την ομάδα και το άθλημα. Τέτοιες κινήσεις πρέπει να τις στηρίζουμε και να τις επιβραβεύουμε και αυτό ακριβώς θέλω να κάνουμε μέσα από την κοινότητα μας.

Ο Μπλατ -αν όντως αληθεύουν τα δημοσιεύματα που αρχίζουν να αναπαράγονται- είναι όπως σας έχω πει ο προπονητής που θαυμάζω περισσότερο στην Ευρωλίγκα. Για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος και αυτός που αφορά το άρθρο είναι για τον τρόπο που παίζουν οι ομάδες του στο παρκέ. Αυτή η Princeton Offense με τις δικές του κατάλληλες προσμίξεις που λάνσαρε σε Εθνική Ρωσίας, Μακάμπι και εσχάτως Νταρουσάφακα, ανέκαθεν με μάγευε και μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Για τους μη εξοικειωμένους με αυτήν, είναι μια επίθεση που βασίζεται στην ικανότητα στην πάσα, στο σουτ και στο διάβασμα του miss-match. Αν και θα πούμε πιο πολλά πράγματα στην συνέχεια, απλά αρκούμαι να σας πω πως χρειάζεται παίκτες με υψηλό IQ και shooting ability. Το σύγχρονο μπάσκετ θέλει δημιουργούς πέρα από την συμβατική θέση του PG και κάτι τέτοιο το εστερνίζομαι απόλυτα. Το μπάσκετ αλλάζει, γίνεται πιο "δημοκρατικό", απλώνεται, γίνεται -για να το πούμε ποιητικά- πιο ρευστό. Επομένως, μην σας κάνει εντύπωση ο λόγος που λατρεύω τις δουλειές του Μπλατ. Έτσι, αποφάσισα να πάω σε αυτό το ιδεάτο άρθρο στελέχωσης σε μια όσο το δυνατόν γίνεται ενα Μπλατ-like χτίσιμο και να το μοιραστώ μαζί σας.

Τι λέτε; Πάμε να το δούμε και να τοσχολιάσουμε παρέα;

ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ

Στην περιφέρεια, το μεγαλύτερο πρόβλημα του περσινού Ολυμπιακού ήταν η απουσία ενός αξιόλογου δημιουργού (υπό την ευρεία έννοια του όρου) και ενός αμυντικού, δεδομένης της μέτριας χρονιάς του Βαγγέλη Μάντζαρη. Ο Γιάνις Στρέλνιεκς είχε μια "οκ" σεζόν αν δει κανείς τους μέσους όρους του αλλά όχι τα προηγμένα στατιστικά. Τα ποσοστά του σε σουτ (65.8 % στο True Shooting, όταν πέρσι είχε 67.5 %) και δημιουργία (μειωμένο και το Assist Ratio από το 26.6 % στο 19.7 % με το Turover Ratio παραδόξως να μένει ίδιο) έπεσαν σε σχέση με την τελευταία του χρονιά στο Μπάμπεργκ παρά το ότι στον Πειραιά έπαιζε μόλις 3 λεπτά λιγότερα ανά αγώνα. Ο Μπράιαν Ρόμπερτς παρουσιάζει σε προηγμένα στατιστικά, αρκετά σημεία υπεροχής σε σχέση με τον Έρικ Γκριν, όπως στο Offensive Rating (120.9 έναντι 111.7 πόντοι ανά 100 κατοχές),  Pure Point Rating (1.27 έναντι - 0.96) κ.ά. αλλά πνίγηκε στην συνολική μετριότητα του συνόλου. Και να έμενε ο παίκτης της Βαλένθια, δεν ξέρω κατά πόσο θα έδινε αυτό το ξεχωριστό που έδινε πέρσι προερχόμενος από τον πάγκο.

Ραχοκοκαλιά κάθε ομάδας είναι ο παίκτης στο "1" και νομίζω αυτό ασπάζεται ο Ντέιβιντ Μπλατ. Θυμηθείτε κατά καιρούς τι είχε στις ομάδες του. Τζει Αρ Χόλντεν, Τζέρεμι Πάργκο, Ταϊρίς Ράις, Μπράντ Ουαναμέικερ, Σκότι Ουίλμπεκιν. Καταλαβαίνετε που το πάω, έτσι; Ο "1" για τον νέο προπονητή του Ολυμπιακού πρέπει να είναι ένας γρήγορος, ευκίνητος, παίκτης που μπορεί να σετάρει την ομάδα αλλά και να μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα σε πρώτο ή σε δεύτερο χρόνο της επίθεσης.

Μπορώ να πω πως από τις περιπτώσεις που έψαξα, αυτή του Ντιάντε Γκάρετ είναι που μου έκανε περισσότερο "κλικ". Ο Αμερικανός γκαρντ ολοκλήρωσε την σεζόν στο Τορίνο κατακτώντας το Κύπελλο Ιταλίας. Έχει παίξει σε Ιαπωνία, Ισραήλ, Γαλλία, Κροατία και NBA (90 παιχνίδια σε Γιούτα και Φοίνιξ) και στα 29 του χρόνια (θα γίνει 30 τον Νοέμβρη) ψάχνει σίγουρα το πρώτο καλό συμβόλαιο της καριέρας του. Γιατί όχι σε ομάδα Ευρωλίγκας ;

Τι εστί Ντιάντε Γκάρετ; Ένας περιφερειακός που μπορεί να παίξει και να μαρκάρει τις δύο θέσεις των γκαρντ (μου αρέσει αυτό), εξαιρετικό μέγεθος (1.93 μ. ύψος με wingspan στα 206 εκ.), ικανότητα στην πάσα και με προσωπική φάση. Θα παίξει στις γραμμές της πάσας, θα βγάλει ενέργεια στην άμυνα και θα ανεβάσει το τέμπο χάρη στην ικανότητα του να πατάει στο βαμμένο και να κερδίζει φάουλ. Δεν θα τον έλεγα εκρηκτικό αλλά είναι γρήγορος με την μπάλα στα χέρια, κάτι που θα βοηθήσει σε μια ομολογουμένως όχι τόσο γρήγορη περιφερειακή γραμμή και θα ταιριάξει με τον επιθετικό προσανατολισμό του κόουτς. Πολύ καλός δημιουργός με κοντά 3 στις 10 κατοχές του, την χρονιά που μας πέρασε, να καταλήγουν στα χέρια κάποιου συμπαίκτη του. Αρνητικά του; Το ότι δεν ήταν ποτέ εξαιρετικός σουτέρ απόστασης (δεν είναι άσχημος αλλά δεν είναι και ο φοβερός καρπός) και ότι καμιά φορά παίρνει εξεζητημένα σουτ, κάτι που μεταφράζεται στο χαμηλό 43.1 % στα σουτ του εντός πεδιάς που είχε πέρσι.

Εναλλακτική περίπτωση: Πέιτον Σίβα (Άλμπα Βερολίνου)

Στην θέση του off-guard, εφόσον πάμε σε έναν παίκτη που θυμίζει περισσότερο τον Ουίλμπεκιν παρά τον Ράις (Όπως π.χ. ο Σίβα που είναι στις εναλλακτικές), θα κοιτάξουμε έναν καλό σουτέρ και δημιουργό. Προσωπικά, είχα "σταμπάρει" τον Ματ Τόμας της Ομπραντόριο. Όμως αυτός έκλεισε στην Βαλένθια με ένα πολύ καλό συμβόλαιο (850,000 €) και έτσι αναγκάστηκα να σκίσω τις σημειώσεις μου. Στην επίθεση του Μπλατ, θα μου άρεσε και ο draftee των Σανς στο #31, Έλι Οκόμπο. Ο Γάλλος combo guard θεωρείται steal από τους  Ήλιους και μένει Αμερική με τετραετές συμβόλαιο συνεργασίας (μόνο τα 2 πρώτα είναι εγγυημένα) ύψους 6,000,000 $. Κρίμα. Θα μου άρεσε πολύ το περιβάλλον του Ολυμπιακού για τον παίκτη αφού θα τον βοηθούσε στην μετάβαση του στην Αμερική, καθώς ακόμα δεν είναι "1".

Η τελική μου πρόταση (και νομίζω μια αρκετά συμπαθητική περίπτωση) είναι ο Ματ Τζάνινγκ που ολοκλήρωσε την χρονιά στην Μπασκόνια. Ξέρουμε ότι θα φέρει σουτ, καλή άμυνα και καλό χειρισμό της μπάλας. Διαθέτει τεράστια εμπειρία από Ευρωλίγκα, αν και ποτέ δεν ήταν ηγέτης, κάτι που ίσως επηρεάσει και τον ρόλο του στο παρκέ. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως είναι ιδανικός για το περιβάλλον μιας ελληνικής ομάδας, όπου ψάχνουμε τέτοιους ρολίστες να δέσουν στο σύνολο και να δημιουργούν καλό κλίμα στα αποδυτήρια.

Εναλακτική περίπτωση: παραμονή Γιάνις Στρέλνιεκς

ΠΛΑΓΙΟΙ

Όσες ομάδες του Μπλατ έχω δει τα τελευταία χρόνια, πάντα υπάρχει ένας playmaking wing. Θυμηθείτε απλά τους Ντέβιν Σμιθ, Τζο Ίνγκλες και Τσακ Έιντσον της Μακάμπι ή τον Χάουαρντ Σαντ - Ρους της φετινής Νταρουσάφακα. Σημαντικό επίσης, να υπάρχει σουτ για να ανοίξει η άμυνα. Όχι μόνο γιατί ο Ολυμπιακός ήταν τελευταία ομάδα σε ποσοστό ευστοχίας (και) φέτος στην φετινή Ευρωλίγκα με ποσοστό 33.4% αλλά και γιατί μία επίθεση όπως αυτή, υπαγορεύει την ύπαρξη σουτέρ στα 4/5 της ομάδας.

Νομίζω κανείς από τους υπάρχοντες πλάγιους του Ολυμπιακού δεν μπορεί να αισθάνεται άνετα ενόψει του χρόνου. Ο Χόλις Τόμπσον, προσωπικά, με απογοήτευσε. Όχι γιατί μόνο τον είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο αλλά και γιατί πιστεύω ότι δεν άξιζε αυτά που του έσυρε η κερκίδα. Νομίζω  κιόλας πως ο παίκτης του Τζορτζτάουν χρησιμοποιήθηκε λάθος. Δηλαδή, ο Τόμπσον είναι ένας γνήσιος 3&D παίκτης. Δεν μπορούσε να δώσει λύση στο σκοράρισμα με τον τρόπο που έδινε ο Λοτζέσκι αλλά θα δώσει μακρινό σουτ. Βέβαια, ούτε σε αυτό ήταν αποτελεσματικός έχοντας ποσοστό 30.8 %, σε λιγότερες όμως προσπάθειες από ο,τι στο NBA (2.36 τρ. ανά αγώνα στον Ολυμπιακό, 3.55 τρ. στα 265 παιχνίδια του στην μεγάλη Λίγκα).

Στην έτερη θέση των φόργουορντ, ο Κιμ Τιλί στάθηκε απίστευτα άτυχος (αλήθεια, πόσες ακόμα φορές θα το πούμε αυτό για παίκτη του Ολυμπιακού;) ενώ όσον αφορά τον Κάιλ Ουίλτζερ, αν και λατρεύω τα "Stretch PF", η έλλειψη ικανότητας να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να εκτελέσει ή να δει γήπεδο, θεωρώ πως κάνουν την παραμονή του στο ΣΕΦ πολύ δύσκολη. Αν μιλούσαμε για μια Λίγκα όπως αυτή του Ισραήλ όπου υπάρχει περισσότερη ευελιξία στους ξένους και τις πολιτογραφήσεις αυτών ως γηγενών, θα μπορούσε να μείνει στο ρόστερ, καθώς θα ήταν σημαντικός στις floor spacing καταστάσεις του κόουτς.

Γι'αυτό πλέον, είναι ανάγκη να ψάξουμε για ολοκληρωμένα φόργουορντ με ικανότητα στο σουτ και στην δημιουργία, τα οποία μπορούν να υποστηρίξουν αυτήν την επίθεση που λανσάρει ο νέος προπονητής των Ερυθρολεύκων.

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, ο άνθρωπος που μου αρέσει στην θέση "3" είναι ο Νίκολας Μπρουσίνο της Γκραν Κανάρια. Μην σας ξεγελάνε τα χαμηλά του νούμερα αφού ήρθε στην μέση της σεζόν και είχε συγκεκριμένα λεπτά στην ομάδα του Κασιμίρο. Συνολικά, μιλάμε για έναν παίκτη που μπορεί να παίξει αυτό που ονομάζω "Blatt-sketball" και καλύπτει τα θέλω του Αμερικανοεβραίου mastermind στην θέση του SF. Ικανότατος δημιουργός στο P/R, πατάει ζωγραφιστό αν βρει χώρο και θα σουτάρει καλά την μπάλα από απόσταση. Ο Αργεντίνος φόργουόρντ βάζει την μπάλα στο πάτωμα δείχνοντας αθλητική ικανότητα και μπορεί να μαρκάρει δύο και ίσως τρεις θέσεις αλλά είναι αρκετά ελαφρύς για παίκτης της θέσης του, κάτι που τον ταβανιάζει τόσο επιθετικά μα κυρίως αμυντικά. Φέτος θα λάβει μέρος στο Summer League με την φανέλα των Brooklyn Nets οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να τον αξιολογήσουμε περαιτέρω.

Εναλλακτική περίπτωση: Ντέγιαν Νταβίντοβατς (Ερυθρός Αστέρας)

Ο Μάξι Κλέμπερ που σας είχα γράψει πριν από μερικές ημέρες, αποτελεί για μένα τον τέλειο Power Forward για το μπάσκετ του κόουτς Μπλατ. Ο Γερμανός είναι ένας high IQ PF ο οποίος διαβάζει γήπεδο, σουτάρει εξαιρετικά από το τρίποντο, παίζει με πλάτη στο καλάθι και μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να εκτελέσει. Στα θετικά του συγκαταλέγεται η ικανότητα στο ριμπάουντ, να βγάζει άμυνα σε αρκετές θέσεις της πεντάδας καθώς και η αθλητικότητα του. Οι Μάβερικς έχουν οψιόν για του χρόνου στο (πολύ φθηνό) συμβόλαιο του συμπατριώτη του Νοβίτσκι, οπότε η περίπτωση του έχει αρκετά υψηλό βαθμό δυσκολίας.

Εναλλακτική περίπτωση: Ρόμπερτ Κάρτερ (Γκαζιαντέπ)

Άλλος ένας PF που θεωρώ θα μπορούσε να παίξει μπάσκετ για τον κόουτς Μπλατ είναι ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ. Το υψηλό μπασκετικό IQ του και η ικανότητα του ως spot-shooter θα ταίριαζαν ιδανικά σε αυτό που παρουσιάζει ο κόουτς στο παρκέ. Ταυτόχρονα, θα ήταν πολύ χρήσιμος λόγω του ότι διαθέτει παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι. Θα σας το εξηγήσω αργότερα αυτό. Ίσως αμυντικά θα έχει κάποια θέματα επιβίωσης στις match-up ζώνες του 59χρονου tactician, αν και έχει την διάθεση να παλέψει στην άμυνα.

Στην περίπτωση απόκτησης του Βεζένκοφ και επειδή οι ξένοι βγαίνουν μόλις 5 (εφόσον λογίζεται ως Έλληνας), θεωρώ απίθανο η ομάδα να μην κινηθεί για την απόκτηση αλλός ένος ακόμα wing μιας και ο παίκτης της Μπαρτσελόνα, μπορεί να παίξει και στις δύο θέσεις των φόργουορντ.

Αν έμπαινα στο μυαλό του Μπλατ,  θα ήθελα έναν defensive πλάγιο ο οποίος θα χαρακτηρίζεται από αμυντική ευελιξία, θα διαθέτει αξιόπιστο σουτ και καλό court vision. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το προφίλ του Τζούλιαν Ουάσμπερν, έναν παίκτη που όταν τον πρωτοείδα μου θύμισε αρκετά τον Γούιλ Κλάιμπερν αλλά σε μία ακατέργαστη έκδοση η οποία πιστεύω έχει μεγαλύτερο potential. Ο απόφοιτος του UTEP έχει ίδιο σχεδόν wingspan με τον παίκτη της ΤΣΣΚΑ (211 εκ. ο Ουάσμπερν, 214 εκ. ο Κλάιμπερν) και έχουν σχεδόν το ίδιο ύψος (2.03 ο φόργουροντ από το Τέξας έναντι 2.01 μ. του γεννημένου στο Μίσιγκαν). Σε σχέση με τον παίκτη του κόουτς στην Νταρουσάφακα, ο Ουάσμπερν είναι ελαφρώς καλύτερος σουτέρ και πασέρ (οι προπονητές του στο Κολέγιο έχουν να λένε για το υψηλό μπασκετικό IQ του και πως μοιάζει με δεύτερος προπονητής στο παρκέ) αλλά λιγότερο αθλητικός. Μέσα στο σύστημα όμως του κόουτς, μπορεί να γίνει ένας αμυντικός πρώτης γραμμής, αξιόλογος cutter και floor spacer από την θέση "3". Αυτή την στιγμή, ο παίκτης αγωνίζεται στο Πρωτάθλημα Αυστραλίας (έχει περάσει από την Γερμανία και την θυγατρική των Σπιρουνιών στην G-League) , το οποίο ολοκληρώνεται στα τέλη Αυγούστου. Καλή περίπτωση παίκτη, κρατήστε το όνομά του.

ΨΗΛΟΙ

Στην θέση "5", σίγουρα τα πράγματα γίνονται πιο απαιτητικά αλλά και συνάμα πιο εύκολα. Υπάρχει ήδη ο Μιλουτίνοβ ο οποίος -αν δεν αναχωρήσει για το Σαν Αντόνιο- είναι απαραίτητο building block για τον νέο του προπονητή και θα μείνει μιας και δεσμεύεται με συμβόλαιο για την επόμενη χρονιά. Ο Μακλίν όμως, αν και είναι εξαιρετικός παίκτης, νομίζω δεν θα ταιριάξει με την φιλοσοφία του κόουτς, ο οποίος σε καταστάσεις match-up ζώνης θα χρειαστεί παιδιά με γρήγορα πλάγια βήματα και switching ability. Αυτός όμως που θα έχει σίγουρα σημαντικό και ίσως αναβαθμισμένο ρόλο θα είναι ο Γιώργος Μπόγρης.

Ο mastermind από την Βοστώνη αρέσκεται σε "5" που μπορούν να πασάρουν, να διαβάσουν το γήπεδο. Γι' αυτό στην τελευταία του χρονιά στην Μακάμπι, είχε μαζί με τον Άλεξ Τάιους, τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη (και τον τραυματία Σον Τζέιμς). Ο Big Σόφο όχι μόνο είχε εξαιρετικά πλάγια βήματα (πριν φυσικά αρχίσουν οι τραυματισμοί) αλλά είχε και ικανότητα σε περίπτωση double team να διαβάσει το γήπεδο και να δώσει πάσα στον ανοιχτό συμπαίκτη του στην περιφέρεια. Την χρονιά του τίτλου μάλιστα είχε κοντά στην 1 τελική ανά παιχνίδι, με το υψηλότερο Assit Percentage της καριέρας του (19.1%) , επηρεάζοντας το 16.6 % των καλαθιών της ομάδας του. Ο παίκτης του Ολυμπιακού επουδενί δεν έχει το ίδιο πακέτο στην επίθεση και στην άμυνα με τον Σχορτσανίτη αλλά είναι αξιόλογος πασέρ από την θέση "5". Ενδεικτικά σας λέω, πως στην Τεννερίφη, ο Τσους Βιδορέτα τον χρησιμοποιούσε είτε σε πλάγια πικ είτε σε καταστάσεις μέσης απόστασης για να σουτάρει ή να πασάρει.

via GIPHY


Στο νησί, ο Μπόγρης είχε κοντά στην 1 τελική ανά παιχνίδι, επηρεάζοντας το 17.6 % των καλαθιών της ομάδας του και Assist Percentage στο 10.2%, νούμερα που μπορούν να προσεγγίσουν αυτά του Σχορτσανίτη της σεζόν 2013-14. Επομένως, μην σας κάνει εντύπωση αν δούμε έναν διαφορετικό Μπόγρη του χρόνου και με πιο ενεργό ρόλο στο rotation, μιας και σε σχέση με τον Μιλουτίνοβ, μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα ως πασέρ.

Πάμε τώρα να βρούμε τον rim runner/lob catcher/rim protector ψηλό που όχι μόνο είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός την σεζόν που μας πέρασε (θυμηθείτε πόσες φορές οι αντίπαλοι των Πειραιωτών "χτυπούσαν" τα αδύναμα πόδια των γκαρντ τους) αλλά θα την έχει και φέτος ως απαραίτητο κομμάτι της επίθεσης μισού γηπέδου του κόουτς (βλ. Άλεξ Τάιους, Μάρκους Σλότερ, Μάικλ Έρικ κ.λπ).

Ο Νιγηριανός Κρις Ομπέκπα της Τράμπζονσπορ είναι για μένα η καλύτερη περίπτωση. Είχε λίγο παράξενη κολλεγιακή καριέρα στο St. John's και η προβληματική ομάδα της Τραπεζούντας (αργές πληρωμές, πολλά θέματα εκτός παρκέ με την Διοίκηση) αποδείχθηκε μια περιπέτεια αλλά η αξία του νομίζω θα τον φέρει σε ένα καλύτερο περιβάλλον. Αν σας πω ότι η περίπτωση του μου θυμίζει λίγο τον Κεμ Μπίρτς, θα με πιστέψετε; Σωματομετρικά τουλάχιστον μοιάζουν. Αμφότεροι είναι ημίψηλοι των 206 εκατοστών με τεράστιο wingspan (213 εκ. ο Μπιρτς, 10 εκ. μεγαλύτερο αυτό του Ομπέκπα), γρήγορα πόδια να αμυνθούν την περίμετρο και ικανότητα να παίξουν πάνω από την στεφάνη είτε αμυντικά είτε επιθετικά. Η διαφορά τους όμως έγκειται στο ότι ο Νιγηριανός δεν έχει τα ίδια fundamentals με τον Καναδό. Γι' αυτό άλλωστε ο Μπιρτς κατάφερε να μείνει στα ραντάρ του NBA παρ' ότι κατέληξε undrafted σε σχέση με τον Ομπέκπα. Βέβαια, το καλό είναι πως σε ένα "φροντιστήριο" όπως αυτό του Ολυμπιακού, θα μπορέσει να βελτιωθεί ραγδαία.

Εναλλακτική περίπτωση: Ματίας Λεσόρτ (Ερυθρός Αστέρας)

Η ΤΑΚΤΙΚΗ

Όπως σας είπα στην εισαγωγή του άρθρου, μιας και λατρεύω τον κόουτς Μπλατ, έχω σε playlist μου στο YouTube,  κάποια βίντεο που δείχνουν αρκετά από τα plays που τρέχει ο κοόυτς. Γι' αυτό ας εντρυφίσουμε στο πνεύμα του Blatt-sketball και να δούμε πως αυτές οι δράσεις μπορούν να εφαρμοστούν στο Μεγάλο Λιμάνι, συναρτήσει της στελέχωσης που προτείνω.

• TRANSITION

Φανταστείτε σε μία τέτοια κατάσταση είτε τον Σπανούλη είτε τον Γκάρετ να παίρνουν όλη την διαδρομή για εύκολους πόντους. Αυτόν τον ρόλο μπορεί να παίξει και ο Μπρουσίνο καθώς είναι παίκτης που αρέσκεται να κουβαλάει μπάλα σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου. Δείτε πόσο "ανοίγουν το γήπεδο" οι παίκτες της Μακάμπι για τον Ράις ή τον Ίνγκλις που κατεβάζουν μπάλα, δημιουργώντας ανοικτή διάβαση προς το καλάθι. Πάντα είναι σημαντικό να παίρνεις αυτούς τους εύκολους πόντους, ιδίως εντός έδρας (πιο εύκολα "τρέχεις" στο σπίτι σου όπου μπορείς να επιβάλλεις τον ρυθμό σου). Πόσο μάλλον άμα ο Ολυμπιακός συνεχίσει να έχει αυτά τα άσχημα ποσοστά στα μακρινά σουτ, τότε επιβάλλεται το ανοιχτό γήπεδο να γίνει must-have ground. Το ότι υπάρχουν καταστάσεις όπου ο Οχαγιόν τρέχει το συγκεκριμένο play, μας δείχνει πως μπορεί και ο Μάντζαρης να χρησιμοποιηθεί.

Σε αυτό το βίντεο επίσης, φαίνεται η χρησιμότητα ενός παίκτη όπως ο Βεζένκοφ. Ο άλλοτε παίκτης του Άρη μπορεί να αποτελέσει στόχο σε early post-ups (κάτι που βλέπουμε κυρίως με τον Πρίντεζη στον Ολυμπιακό) και σε περίπτωση double team να δώσει την μπάλα σε κάποιον από τους σουτέρ π.χ. Τζάνινγκ. Αν μείνει ο Μιλουτίνοβ, μπορεί να παίξει δυνητικά επίσης αυτόν τον ρόλο με 4 floor spacers γύρω του. Σε αυτές τις καταστάσεις, αν είδατε, χρησιμοποιείτε ένας κλασσικός ψηλός (Big Σόφο) και όχι παίκτης από το "4". Αυτό ίσως όμως είναι προς όφελος του Ολυμπιακού. Γιατί θα πρέπει να υπάρχει ένας shooting big man στο "5", και ο μόνος που μπορεί να το εξυπηρετήσει αυτό είναι ο Αγραβάνης. Επομένως, ο έλληνας φόργουορντ-σέντερ, αυτόματα γίνεται παίκτης ζωτικής σημασίας για τις καταστάσεις Rim Run που προσπαθεί να επιδιώξει ο κόουτς Μπλατ. Ένας μακροχρόνιος τραυματισμός σίγουρα ρίχνει τα ποσοστά του σουτ λόγω της αποχής από την ενεργό δράση. Το θέμα είναι όμως ο 23χρονος να γίνει πιο shot hungry από την περίμετρο και να βελτιώσει το "απαγορευτικό" 22.9 % από την γραμμή των 6.75 μ.

Νομίζω εδώ μπορείτε να καταλάβετε επιπλέον γιατί πιστεύω πως ο Μπόγρης μπορεί να παίξει πολύ καλό μπάσκετ σε αυτήν την επίθεση. Η ιδέα του Side P/R είναι να δημιουργήσει καταστάσεις για σκορ στα 3 επίπεδα.

Δηλαδή είτε σκορ στην strong side από την ρακέτα και μέση απόσταση, είτε στην αδύνατη πλευρά για τρίποντο. Ο Μπόγρης γιατί κρίνεται απαραίτητος; Μα γιατί είναι ψηλός που σουτάρει από μέση απόσταση. Το 22.2 % των προσπάθειων του στην φετινή Ευρωλίγκα προήλθαν από την λεγόμενη mid-range ζώνη. Σίγουρα είναι μικρό το δείγμα (μόλις 18 προσπάθειες) αλλά για δείτε το παρακάτω compilation από την σεζόν 2016-17 στο BCL:

🇬🇷 @Bogrinho showed the extent of his talents: Mr. Fundamentals is a top-end finisher & has shooting touch from mid-range! #BasketballCL pic.twitter.com/ybl0nDZIqE

— Basketball Champions League (@BasketballCL) 5 Ιουνίου 2017

Αν δεν βγει η συνεργασία κοντού - ψηλού, υπάρχει όπως φαίνεται η δυνατότητα, αν "μαζέψει" η άμυνα του αντιπάλου, για σουτ στην αδύνατη πλευρά. Εύκολα, εκεί ένας παίκτης όπως  ο Τζάνινγκ, ο Μπρουσίνο (τον βολεύει καλύτερα παρά μετά από ντρίπλα) ή ο Παπανικολάου να έχει ευκαιρία για catch & shoot τρίποντο. Ταυτόχρονα, όπως φαίνεται στο βίντεο, μπορούν να υπάρξουν αρκετές παραλλαγές , ανάλογα με το τι δίνει η αντίπαλη  άμυνα. Μπορεί να υπάρξει κατάσταση για Pick & Pop στο 2:15 του βίντεο (θα ήθελα πολύ να δω τον Βεζένκοβ στον ρόλο του Μπλούθενταλ) ή Pick & Post στο ακριβώς αμέσως επόμενο στιγμιότυπο ή τέλος σε κατάσταση απομόνωσης στο 2:52.

ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΜΙΣΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ

Στο μισό γήπεδο, η επίθεση Princeton απαιτεί παίκτες ικανούς στο παιχνίδι 1v1. Όχι κατ' ανάγκην απομόνωσης με την κλασσική έννοια του όρου (αν και υπάρχουν στο playbook του κόουτς τέτοιες καταστάσεις) αλλά παιχνίδι καθαρά ενός εναντίον ενός.

Σε αυτό το play, έχουμε κλασσική περίπτωση παιχνιδιού 1v1 στο χαμηλό ποστ, κατάσταση που την είδαμε κατά κόρον από τον Παναθηναϊκό στους Τελικούς με τους Λοτζέσκι - Ρίβερς να ποστάρουν τα κοντά γκαρντ των αντιπάλων τους.  Η προσθήκη του Βεζένκοφ (όπως λέχθηκε πιο πάνω) σίγουρα θα αφαιρέσει αρκετούς από τους κραδασμούς του Υπαρχηγού Πρίντεζη σε αυτό το κομμάτι ενώ -αν μείνει - ο Παπαπέτρου αναμένεται να πάρει και αυτός πολλά post touches. Το σύστημα είναι απλό και μου αρέσει πόσο απλωμένοι είναι οι σουτέρ σε μια διάταξη 4 Out - 1 In (θεμελειώδης αρχή της επίθεσης Princeton), με τον ψηλό να έχει διαθέσιμες γωνίες πάσας σε περίπτωση double team.

Άλλη μια βασική αρχή της Princeton Offense που βασίζεται στο 4 Out - 1 In είναι η ύπαρξη παικτών που μπορούν να τελειώσουν στο βαμμένο. Αυτό το play ίσως είναι το πιο χαρακτηριστικό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για Quick Hitter είτε ως παιχνίδι στο μισό γήπεδο. Η ιδέα είναι και αυτή απλή αλλά μου αρέσουν πολύ οι παραλλαγές που βγάζει το ίδιο το σύστημα.

Μπορεί κανείς να φανταστεί τον Σπανούλη να λειτουργεί σε ένα τέτοιο σύστημα είτε ως δημιουργός είτε ως εκτελεστής (με Γκάρετ ή Μάντζαρη ως δημιουργούς) για μερικούς εύκολους πόντους.  Αν δεν βγει το cut, υπάρχει η πιθανότητα για Side P/R με όλο το εύρος επιλογών που αυτό δίνει. Αυτό όμως που μου άρεσε πολύ ήταν η κατάσταση που δημιουργήθηκε με το ψευτό-σκριν στο 1:20, όπου ένας ψηλός με καλή αίσθηση του παιχνιδιού (Μπόγρης, Κλέμπερ ή Βεζένκοφ) θα μπορεί είτε να δημιουργήσει νέο cut προς το καλάθι ή αν δεν υπάρχει διαθέσιμη πάσα να βάλει πλάτη τον αντίπαλο του και να σκοράρει o ίδιος ή να δώσει ασίστ σε περίπτωση double team.

Αυτό το σύστημα, τολμώ να πω πως είναι το αγαπημένο μου από όσα είδα. Και αυτό γιατί αν δείτε προσεκτικά, μπορούν και οι 5 παίκτες της ομάδας να αγγίξουν την μπάλα. Η βασική ιδέα είναι βασισμένη στην Weave επίθεση που είδαμε στην αρχή της σεζόν από τον Ολυμπιακό, η οποία όμως για κάποιο λόγο εγκαταλείφθηκε στην συνέχεια.

Μοιάζουν αρκετά τα δύο plays, μόνο που του Ολυμπιακού έχει διαφορετική εισαγωγική κατάσταση και δεν υπάρχει κίνηση του Παπανικολάου που μένει μακριά από την μπάλα και περιμένει πάσα στην αδύνατη πλευρά. Νομίζω δεν χρειάζεται να το αναλύσω περαιτέρω καθώς είναι ευκόλα κατανοητό.

Τέλος, το play που νομίζω θα δώσει άλλη διάσταση στην επίθεση του Ολυμπιακού και μου αρέσει για το πόσο ευέλικτο/ρευστό είναι το Gun. Ένα σύστημα που βασίζεται αρχικά σε μία κατάσταση Screen the Screener και μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις catch & shoot wing τρίποντο. Στο 0:22, μπορεί να προκύψει παιχνίδι για Side P/R, το οποίο όμως έξυνπα η άμυνα έπαιξε ICE. Με την άμυνα συγκεντρωμένη στον ball handler, εύκολα ένας έξυπνος παίκτης (Γουάσμπερν ή Κλέμπερ) μπορεί να ξεγλιστρήσει από τον αντίπαλο του και να βρεθεί φάτσα με το καλάθι, όπως στο 0:55 του βίντεο. Άλλες φορές, το cut μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να τραβήξει έναν αμυντικό από την strong side και να δημιουργήσει κατάσταση P/R, όπως στο τελευταίο clip του βίντεο.

ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ

Ο Ντέιβιντ Μπλατ προτιμάει τις match-up ζώνες. Έψαχνα να βρω (δεν μπόρεσα δυστυχώς) υλικό από τον τελικό του 2014 κόντρα στην Ρεαλ Μαδρίτης στο Μιλάνο, ένα παιχνίδι που το κέρδισε χάρη σε μία match up ζώνη 2-3. Η ιδέα ήταν πως η άμυνα ξεκινούσε σε φυσική διάταξη 2-3 αλλά σε κάθε σκριν είτε πάνω είτε μακριά από την μπάλα, γίνονταν αυτόματα switch. Το ζητούμενο σε αυτήν την κατάσταση είναι ότι πρέπει να υπάρχει συχνή αλληλοκάλυψη πάνω στον κύριο χειριστή του αντιπάλου και να του κρύψει το οπτικό πεδίο βάζοντας μπροστά του ένα δάσος σωμάτων. 

Άλλη μια match-up ζώνη στην οποία αρέσκεται ο νέος -όπως όλα δείχνουν, μιας και την ώρα συγγραφής του άρθρου δεν έχει υπάρξει επίσημη ανακοίνωση- προπονητής των Ερυθρολεύκων είναι αυτή με την διάταξη 1-3-1.

Ενώ το ζητούμενο σε μία 1-3-1 ζώνη είναι να προκαλέσει λάθη στην κυκλοφορία της μπάλας και το παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο, η match-up έκδοση της θέλει να βγάλει τον αντίπαλο από την επιθετική του ροή αναγκάζοντας τον να επιτεθεί αργά. Ο Μπλατ τοποθετεί τον ψηλό στο ζωγραφιστό, τον έναν γκάρντ να αμύνεται στην μπάλα και τον άλλο στην βολή ενώ στα φτερά της ζώνης τοποθετούνται οι wings. Η άμυνα αυτή επιδιώκει την μπάλα να πάει στις γωνίες  και να γυρίσει μορφή σε μία 2-3 ζώνη. Όταν η μπάλα επιστρέφει στον άξονα γίνεται ξανά 1-3-1, και ούτω καθεξής. Εύκολα κανείς μπορεί να δει έναν εκ των Μάντζαρη / Γκάρετ να παίζει πάνω στην μπάλα, τον Σπανούλη να είναι στο ύψος της βολής, τον Πρίντεζη μαζί με κάποιον εκ των defensive wings στα φτερά της ζώνης και τους big men των Ερυθρολεύκων να παραμονεύουν κάτω από το ζωγραφιστό, έτοιμοι να αλλοιώσουν κάθε προσπάθεια για σουτ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με την ανάλυση αυτή, κλείνει και το άρθρο της ιδεατής στελέχωσης του Ολυμπιακού, μαζί με μια πρώτη ανάλυση - παρουσίαση ενός μεγάλου μέρους της επιθετικής και αμυντικής φιλοσοφίας του κόουτς Μπλατ. Το άρθρο αυτό μου πήρε αρκετό χρόνο για να το ετοιμάσω, ελπίζω να σας αρέσει και περιμένω τα σχόλια σας. Η προοπτική της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας των τρεις φορές Πρωταθλητών Ευρώπης από τον Ντείβιντ Μπλατ, είναι κάτι που ανεβάζει την δυναμική του ελληνικού πρωτάθληματος και σίγουρα αναβαθμίζει το προϊόν. Ελπίζω τα δημοσιεύματα που μέρα με την ημέρα αυξάνονται, να ισχύουν και είμαι βέβαιος πως οι μονομαχίες Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού και Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, αποκτούν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.


Τελικά, είναι ωραία εποχή να είσαι φίλαθλος του μπάσκετ, έτσι δεν είναι;

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ

Υ.Γ 1: Το άρθρο για την στελέχωση του Παναθηναϊκού θα ανέβει την Πέμπτη ή την Παρασκευή. Ήδη το συγκεκριμένο μου πήρε αρκετό καιρό (κόντα 2 ημέρες γεμάτες) και θέλω μία Day Off (χαχα).

Υ.Γ 2: Ελπίζω μέσα στην εβδομάδα να έχω θετική εξέλιξη για ένα προσωπικό νέο σχετικά με το μπάσκετ. Για οτιδήποτε νεότερο, θα σας ενημερώσω.

Υ.Γ 3: Για όσους δεν το είδατε ή δεν το ακούσατε, τα ηχητικά άρθρα της σελίδας μεταφέρθηκαν στο mixcloud και αντικείμενο αυτή την φορά είναι η έννοια του μπασκετικού οργανισμού.